Aniele błękitny, co witasz poranek radością
Aniele szkarłatny, co przyodziewasz ludzi uśmiechem

Smagasz wiatrem po policzkach
Dotykasz niewidzialnym blaskiem

Pojawiasz się i znikasz
Grasz muzyką drzew
A rzeka posłańcem nut

Jesteś błękitem na niebie
Skarbem pod ciężkim głazem

Mym przyjacielem, powiernikiem zarazem...

Aniele, duszo bieszczadzkiej krainy
Gdy przybędę
Przywitaj mnie, dodaj otuchy
Roztańcz zielenią mą drogę...()